Josephine Foster is een folkmuzikante afkomstig uit Colorado die al een tiental jaar actief is. Als kind had ze het verlangen om operazangeres te worden. Een droom die nog altijd doorschemert in de manier waarop ze haar stem gebruikt. Of het nu was bij de indiepop van The Childrens Hour of het duo Born Heller. De laatste jaren opereert ze vanuit Andalusië waar ze met haar man Victor Herrero woont. Samen met hem en een aantal vrienden nam ze ondertussen ook al een tweetal platen op met Spaanse traditionals en gedichten van Federico García Lorca. Het tweede album van die samenwerking verscheen afgelopen voorjaar. Nu, is er onder haar eigen naam al een nieuwe plaat. Een plaat die minder beïnvloed is door de zuiderse elementen op de platen met haar man. Maar ook hiermee bewijst ze dat ze een eigenzinnige koers blijft uitzetten. Onontkoombaar op de plaat is het titelnummer Blood Rushing. Treurnis, hoop en verlangen gevat in één nummer. (www.firerecords.com). Eigenzinnigheid troef is het ook op het officiële debuut – via bandcamp is al eerder werk terug te vinden – van Gemma Williams. Een meisje uit Brighton dat gewapend met stem en harp haar eerste stappen zet in de wondere muziekwereld. Er worden hier en daar vergelijken gemaakt met Florence And The Machine. Wij dachten eerder aan Joanna Newsom. Ten opzichte van die laatste laat Woodpecker Wooliams heel soms meer elektronische elementen toe in haar muziek. Dat is goed te horen in ‘Crow’ en het haast dansbare nummer Sparrow. Stuiterende beats en dan die ijle stem van Williams. Een uitzondering, want voor de rest van het album horen we vaker een muzikante die weet wanneer het rustig te houden. Op die manier construeert ze een fijnmazig net in de zeven naar vogelsoorten genoemde nummers. Een vangnet dat er juist niet in slaagt ons helemaal te vangen. Wel gedeeltelijk.