Je kan Halstead eigenlijk alleen maar bewonderen om de hardnekkigheid waarmee hij weigert munt te slaan uit zijn verleden als stichtend lid van shoegaze-helden Slowdive. Bijna twintig jaar na hoogtepunt ‘Souvlaki’ lijkt de nalatenschap van die band weinig meer dan een vage herinnering aan een vorig leven. Met Mojave 3 gooide hij het al over een andere boeg, een samengaan van de dan opkomende alt country-beweging en de traditie van Britse singer-songwriters. Sinds 2006 werd er echter weinig meer gehoord van dat project, maar nu staat Halstead er weer met zijn derde soloplaat. Naar goede gewoonte probeert die nergens uit de pakken met grote statements of songs die inhakken op je gemoed, en wordt zelfs nog ingetogener gewerkt dan op ‘Sleeping On Roads’ (2002) en ‘Oh! Mighty Engine’ (2008). Dat doodgewone karakter van de songs is ‘s mans grootste troef (de gekunsteldheid blijft achterwege), maar voor sommigen ook z’n achilleshiel. De songs vloeien immers met zo’n vanzelfsprekend gemak voorbij, klinken allemaal zo juist en zo vriendelijk, dat het je kan ontgaan wat een prima songschrijver hij eigenlijk is. ‘Palindrome Hunches’ werd samen met begeleidingsgezelschap Band Of Hope vier dagen lang live opgenomen in een schooltje, wat de organische albumopbouw en sfeer van schijnbaar uit de mouw geschudde songs enkel maar ten goede komt. Door de lijzige zang en mijmerende muziek van ‘Digging Shelters’ en ‘Sandy’ zullen regelmatig de namen Nick Drake en Mark Kozelek opdoemen, maar de teneur van Halsteads songs is minder somber. Het verschil wordt bovendien gemaakt met songs als ‘Bad Drugs And Minor Chords’, ‘Spin The Bottle’ en ‘Hey Daydreamer’: door meer licht en melodie herinneren ze nu en dan aan het onderschatte werk van ambachtsmannen als Freedy Johnston en Hayden.