Dit is het achtste album van de Texanen Jason Reece en Conrad Keely, die in 1994 deze experimentele indie rockband met de ietwat bizarre naam begonnen in thuisstad Austin. Veel fans van het eerste uur haakten intussen af, of raakten hopeloos verdeeld over de gevolgde koers, maar ons heeft ‘Trail Of Dead’ altijd blijven intrigeren. Zo was hun vorige cd ‘Tao Of The Dead’ uit 2011 een progrockplaat waarin het kraut-genre volledig werd ‘ver-indierockt’, iets wat jammer genoeg soms ook doorschoot naar symfonische bombast. Dit album lijkt wel de antithese daarvan. Met uitgesproken politieke teksten en een straight-edge houding tegenover soundeffects, overdubs of complexe ritmes, doet de sound van ‘Lost Songs’ denken aan hardcore punkbands als Fugazi uit het begin van de jaren 1990. De pre-release van single ‘Up To Infinity’ ging bovendien gepaard met een manifest over de gevaren van ‘apathie’. Met nummers over de Syrische burgeroorlog of de meiden van Pussy Riot, geven ze ‘engagement’ weer een plaatsje onder de indiezon. Maar naast de directe politieke boodschap hebben de teksten van Reece en Keely toch ook nog net dat laagje poëzie om te blijven boeien. Hun duozang doet heel vaak denken aan de intense ‘ik-schreeuw-het-uit’-vocals van Ian MacKaye van Fugazi. Ook lijken de gitaarriffs op die van de Dischord en Sub Pop-stal. De drumpartijen op dit album zijn het betere beukwerk. En toch ontbreekt er iets op ‘Lost Songs’. En dat is nuance afgewisseld met atonale explosies van de hardcore punk, of de melodische chaos van de pre-grunge. Laat geniale muzikanten zoals And You Will Know Us By The Trail Of Dead los op punkrock, en ze gaan het al vlug als een ‘concept’ benaderen. Dus gaat het automatisch wat afgelikter klinken. En dat is jammer van de dure studiotijd.