Op zijn debuutplaat Ekvílibríum balanceerde Valgeir Sigurðsson eigenaar van Bedroom Community en producer van onder meer Björk bekwaam tussen pop, Warp-elektronica en modern klassiek, om een lp later, Draumalandið, een heel eind op te schuiven richting de laatste van die ingrediënten. Een verschuiving die de IJslander op Architecture Of Loss verder doorzet, en die bovendien gepaard gaat met een duidelijke verandering van stemming. Klonken de eerste twee platen warm en, hoewel soms melancholisch, vaak geruststellend, op Architecture Of Loss voert een winterse kilheid de boventoon. Sigurðsson heeft de muziek teruggebracht tot viola en piano, en wordt daarvoor bijgestaan door labelgenoot Nico Muhly, violiste Nadia Sirota> en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily, die onder meer met Evangelista speelde. De muziek varieert van sfeerstukken die meer om het geluid dan de compositie draaien tot nummers waarin de piano spaarzame melodieën speelt, terwijl de viola de stemming zet. Elektronica speelt een ondergeschikte rol en dient om accenten mee te leggen, zoals een onheilspellende puls op Guardian At The Door en het gekraak dat langzaam tot percussie wordt in een aantal nummers op de tweede helft van de plaat. Die variatie houdt de muziek boeiend en geeft de plaat als geheel een mooie spanningsboog. Een aanrader voor liefhebbers van Jacaszeks Glimmer, Daníel Bjarnason, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds en aanverwante noorderlingen.