De dubbel-cd en -lp Catching Net is niet helemaal de nieuwe Keszler. De eerste schijf is namelijk de voorlaatste plaat van Eli Keszler, Cold Pin. Die is al eeder in Gonzo (Circus) ter sprake gekomen, maar voor wie dat heeft gemist: voor het project Cold Pin spant componist, muzikant en beeldend kunstenaar Keszler metaaldraden door ruimten en laat die bespelen via gemotoriseerde hamertjes. Naast zelfstandige installatie is het instrument ook een basis voor improvisaties en composities met live-muzikanten. De gelijknamige plaat bevat drie opnamen van een ensemble met Keszler zelf, Geoff Mullen, Ashley Paul, Greg Kelley, Reuben Son en Benjamin Nelson bij de klanken van de installatie. Trage en lang aangehouden tonen van vooral de blazers, soms een hoge piep handelsmerk van Ashley op haar sax ,krassend gitaargeluid van Mullen en uitbarstingen van percussie in dichte clusters door Keszler himself. Het is een intense luisterervaring. De drie stukken van Cold Pin/Catching Net-cd 1 liggen duidelijk in elkaars verlengde, maar variëren onderling verrassend. Datzelfde kan worden gezegd over de tweede cd van de dubbelaar. Deze bevat twee opnamen van een grootschalige installatie. Elke ruimte, met zijn eigen akoestiek, zorgt al voor een ander geluid. Daarbij komt dat Keszler de draden per installatie anders spant, andere lengtes gebruikt en naar ik vermoed de hamertjes anders programmeert. Het geluid is in de basis hetzelfde: een keur aan raspende, ratelende en rammelende, metalige geluiden, die venijnig nagalmen. Maar het resultaat van de installatie in het Cyclorama in Boston, waar de draden over de gebogen muren werden gespannen, en in Shreveport, waar Keszler de metaaldraden spande over lege waterzuiveringsbassins, is opvallend anders van sfeer. Deze cd bevat voorts een compositie, volledig uitgeschreven, voor de installatie met een gezelschap van piano en strijkkwartet. De combinatie van de metalige, knarsende en krassende percussie met ditmaal lange, verglijdende tonen van de stijkers pakt weer volledig anders uit. Tegelijkertijd past het stuk volledig in het volkomen eigen, fascinerende klankuniversum van Keszler.