De Italiaanse band Lento heeft met Anxiety Despair Languish zijn meest weerbarstige plaat tot nu toe gemaakt. Debuut Earthen (2007) was behoorlijk zachtaardig, Icon (2011) was een stuk agressiever en benaderde dicht het geluid dat de band in een livesetting brengt. Daarvan getuigt de plaat Live Recording 8.10.11 (2012), die laat horen dat de instrumentale stukken van Lento behoren tot het beste van het atmosferische, doom en sludgegenre van Italië en bij uitbreiding van overal. Jammer voor het kwartet is dat ze, nu ze getekend hebben bij Denovali en er dus wat extra deuren kunnen opengaan, nu net hun moeilijkst te doorgronden songs op dit schijfje hebben gezet. Jammer inzake populariteit dan toch. Een zielsverwante band als Ufomammut is ondertussen al behoorlijk bekend, en Lento verdient op zijn minst hetzelfde. Toch vergen ze veel van de luisteraar. Korte stukken, dertien in veertig minuten, die soms de aanzet lijken te vormen van een episch stuk dat niet op de plaat is terug te vinden. Tien fragmenten slaan er keihard in, getemperd door drie intermezzos: iets dat wat weg heeft van een tango, een zeer rustig stukje en een noisy brok gefriemel. Ze vormen de overstapjes naar alweer een instrumentaal hoogstandje. We denken aan een sludgeversie van Blind Idiot God en zijn na ettelijke luisterbeurten behoorlijk ingenomen dat Lento hardleers blijft in zijn eigenzinnigheid. Geen toegevingen, maar doen wat ze het beste kunnen: intrigerende, instrumentale en loeiharde muziek produceren. Doorbijters zullen met volle teugen genieten, maar gevreesd wordt dat veel mensen bij een eerste poging zullen afhaken. Jammer.