Marco Simioni, Francesco Reffo en Alberto Bettin vervoegen het bataljon Italiaanse bands die als band zelden of nooit boven de middelmaat uitstijgen. Het trio voegt zich tevens tot het legioen bands dat er niet in slaagt enige originaliteit ten toon te spreiden. En ook nog tot een hele resem bands, al dan niet Italiaans, dat een graantje probeert mee te pikken van de interesse van de massa in postpunk, weliswaar in zijn minst van weerhaakjes voorziene vorm. Is het dan allemaal niet om aan te horen wat de Italianen op hun elf songs tellende debuut samen hebben gegooid? Neen, hoor, zo erg is het nu ook weer niet. The Junction zal nooit het succes kennen van Franz Ferdinand, dé band bij uitstek die dit soort muziek populair heeft gemaakt, dat is een feit. En als het Engels niet dermate erbarmelijk zou zijn, charmant zouden anderen beweren, onze tenen zouden minder krullen. Toch horen we hier en daar een aanstekelijk postpunkgitaarriffje, in Your Answer (Arab Spring) bijvoorbeeld. Al is dat natuurlijk niet bijzonder. Het soort britpop dat The Junction speelt, wordt wekelijks de hemel ingeprezen door Britse bladen. Elke week een ander bandje dat op weg is om een ster te worden maar implodeert alvorens het schittert. Zorgeloos en energiek zijn termen die The Junction hoog in het vaandel voert. Misschien iets minder nonchalant de volgende keer, wat Engelse lessen nemen en minder genreplaten luisteren om enige vorm van originaliteit te bereiken. Het kan een grote stap voorwaarts zijn, niet voor de mensheid maar voor dit trio.