The P.O.X. (Psychobilly Orchestra X) uit Duitsland bestaat sinds 1982 en draagt sindsdien met volle overtuiging het psychobillyvirus over aan wie het maar wil. De band beweert trouwens de eerste Duitse psychobillyband te zijn. Het doet er niet toe of het klopt. Wat er wel toe doet, is dat ze het genre in hun land op de kaart hebben gezet. Het trio, met zanger/gitarist Beaker Pox in de voorlinie, zorgde tevens voor enkele vernieuwingen. Niet alleen hadden ze het niet over monsters en mutanten, maar over voodoo en de donkerste kantjes van de menselijke ziel, de band zette de rechtopstaande bas in de hoek en koos voor een gewone bas, of helemaal geen bas. Daarvoor in de plaats kwamen samples, synths, stemvervormers en tot dan toe ongehoorde capriolen in het gitaarwerk, toch voor het genre. The P.O.X. was één van de eerste genrebands om elementen uit andere genres te incorporeren en schuwde de controverse niet. Echte skeletten en andersoortige parafernalia sierden de liveshows, inclusief travestie-elementen die zo uit The Rocky Horror Picture Show afkomstig konden zijn. Tegen het einde van de jaren 1980 was het afgelopen, na een mini en één volwaardige plaat (Voodoo Power). In de jaren 1990 kwam de band geregeld samen voor een sporadisch festivaloptreden, en sinds 2008 timmert het trio opnieuw aan de weg, met een leuke comebackplaat als resultaat. Vernieuwend is het uiteraard niet meer, angstaanjagend ook al niet, al doet de band heel erg zijn best. Toch kiest The P.O.X. er ook nu weer voor om gekte als een doordeweeks feit voor te stellen en door samples en maffe intermezzos (de delen van Out Of The Cell) die visie ook muzikaal vorm te geven. The Führer Blues is dan weer zon typische song waarmee de band opnieuw de controverse zoekt. Psycho For A Lifetime zingen ze zelf, en als ze het zo goed brengen als op Insanity Is No Disgrace mogen ze het blijven.