Zo’n titel neemt natuurlijk meteen alle poëzie weg. En dan hebben we nog een lange muzikale zit voor de boeg. Deze plaat serveert namelijk -in essentie- muziek zonder gevoel voor… essentie. Onder het plaveisel van Cutter lijkt aanvankelijk nog een interessante, krieuwelende insectenwereld schuil te gaan. Dat heb je nog weleens met micro-elektronica. Jeannette Faiths iele, wat mistroostige zang vult de basis aan Niobe lijkt een inspiratiebron. Maar dan gaat het mis. The Mellow One fêteert een gelijkaardige aanpak met nog zijiger zang. Dat kán heel mooi zijn, maar bij tweede beluistering weet je al: Park Avenue Music ware erg gediend geweest met een studioklok. Zowat alle eigen nummers duren tot de helft te lang, en dan kan héél lieve dreampop elektronica wel ‘ns héél erg gaan irriteren. Ook Golden Hummingbird is lieflijk naïeve speeldoosjesmuziek die bij een volgende luisterbeurt gediend blijkt met hetzij een educatieve tik op de billen, hetzij passend meer pit en punch in het patroon. Bij The Modern Guide zit de klad er al helemaal in: ook technische trucs kunnen zeurderig stemwerk niet verhullen. Precies dat is wat het korte Interlude met instrumentale eenvoud illustreert. Dan maar de remixen beluisterd, want dat is het interessante aan deze release, eigenlijk een update van een acht jaar oude ep: eigen werk wordt meteen gekoppeld aan remixes. Om kort te gaan: Ametsub vindt meteen de juiste toon. Rustige keyboards, volwassen zang, de juiste suggestieve kracht tussen de partituurlijnen in. Lorin Sylvester Strohm houdt van vaag en besmuikt, te horen aan zijn remix van Hows Your 401k?. Net dat leidt tot een levendige, niettemin contemplatieve sfeer. Als Park Avenue Music die volgende kans niet grijpt, mag het duo zn muziek liever metéén laten remixen.