Southern countrysoul, alsof Motown wordt gespeeld door The Band op de veranda bij JJ Cale voor de deur. Als we het geluid van het debuut van Matthew E. White in een zin zouden moeten omschrijven, zouden we hiermee aardig in de buurt komen. De 29-jarige jazz-arrangeur put namelijk even veel uit de werken van Barry White, Al Green en Marvin Gaye als hij voortbouwt op de traditionele Amerikaanse volksmuziek en de bewerking daarvan sinds de jaren 1960. En daarmee doen we ‘Big Inner’ even goed enorm tekort, daar Matthew E. White op een veel breder fundament uit de popmuziek verder bouwt dan enkel deze namen. Zo noemt hij zelf ook Randy Newman als een grote invloed op zijn werk, iets wat in de precies en fijn uitgewerkte arrangementen ook zeker te merken is. Arrangementen die groots klinken, maar knus aan doen. Soms is het net alsof de zanger-gitarist met zijn baritonstem naast je op de bank aanschuift en zijn innerlijke zielenroerselen persoonlijk met jou deelt. ‘Big Inner’ is namelijk wel een enorm persoonlijke plaat, waarin White zijn beschouwingen op dood, gebroken relaties, religie en nog meer gebroken relaties deelt. Dit echter nooit op zeurderige, kijk-mij-eens-een-ellendig-leven-hebben, toon. Eerder zoekt hij het in de zelfkritische psychoanalyse, zijn eigen falen even goed beschouwend om de ellende van zich af te schrijven. Dit voortdurend verpakt in ingetogen en warme soul en country, alsof het hier een kruising van Eels en Lambchop betreft.