Deze Spaanse Zwitser, die tot 2009 de naam Phroq gebruikte, krijgt meer steeds faam als electro-akoestische componist, en op basis van zesendertig boeiende minuten vinden we die niet onterecht. Meirino volgt de school van Iannis Xenakis, en voedert zijn materiaal dus vectoren en wiskundige formules. De typische samengeperste klanken zijn dus present, maar de compositie bevat ook een levendig palet aan vervormde veldopnames: van vallende sneeuwvlokjes tot brekende beenderen. Meirino houdt ook van de bijgeluiden we eigenlijk niet mogen horen, en zuigt dus zowel de bromtonen van zijn apparatuur, als technische defecten op in zijn berekend betonmengsel. Wie de ogen sluit en zich op de titel van deze cd concentreert, zal het weinig moeite kosten om zich ook getik op truwelen, cementmolens, staalplaten en betonijzers voor de geest te halen. Voor de minder fantasierijken heeft de bedenker het geluid ook in een poster met tekenpatronen en tijdsaanduidingen omgezet: een ongrijpbare logica van ragfijne witte computerlijntjes op een schoolbordzwarte achtergrond.