In een wereld waar alle vierkanten stuiterende ballen zijn en springkussens van roze chocolade zijn gemaakt, is Phlitman And Kang de mainstream popband. In een wereld waar een pijp echter gewoon een pijp is en klokwerken er niet uitzien als slappe gebakken eieren is dit Vlaamse duo puur absurdisme. Surrealistische indiepop met alles in de overdrijving en een grote knipoog. Alles in de opnames kraakt, piept en bromt, vals is het nieuwe kraakhelder en zwevende ritmepartijen de nieuwe strak. In de volksbuurt waar ik ben opgegroeid noemen ze dat gestoord, waar ik dan aan zou toevoegen ‘prettig’. Want de absurdistische avant-gardistische indiepop van deze twee Belgen zorgt zes nummers lang voor een enorm brede glimlach op mijn gezicht. Soms omdat het me doet denken aan ‘Westing’ van Pavement, maar meestal vanwege het enorme plezier dat uit elke rammelrocker op ‘Candy Queen Speedway’ uit de boxen rolt. Slechts zes liedjes van pure jolijt en hilariteit bij elkaar, maar dat is dan ook wel genoeg. Sterker, daarna is er een sterke behoefte aan iets donkers, zwaars en deprimerend, wat oude Sophia of de nieuwe Amenra als totaal tegenwicht om de balans weer te herstellen. En gelukkig liggen die dan binnen hand bereik, om de wereld gewoon weer terug te toveren naar een plek waar een vierkant een vierkant is en een pijp een ding om uit te roken.