Een Gonzo (circus) zonder een release van Voodoo Rhythm, het lijkt onmogelijk. Beatman, leider van het label en zelf ook zeer actief op muzikaal gebied (Die Zorros of solo bijvoorbeeld), slaagt er elke keer opnieuw in een plaat uit te brengen als er een deadline op komst is. Zo ook nu. Het is al een eindje aan de gang dat de uitgebrachte platen iets gelikter klinken dan voorheen. Dat komt uiteraard voor een deel door de gemaakte keuze inzake artiesten, maar in de meeste gevallen komt het zowel de muziek zelf als de luisteraar alleen maar ten goede. Beatman haalde Heart Attack Alley helemaal uit Auckland, Nieuw-Zeeland, waar hij hen ontmoette tijdens zijn tournee aldaar in 2011. Hij haalde het trio voor een aantal optredens naar Europa en liet hen meteen de studio induiken om hun debuut in te blikken. Hij toont meteen nog maar eens dat hij een fijne neus heeft voor alles wat enigszins ruikt naar thrash en onversneden blues met een overschot aan talent. De band ontstond in 2009 tijdens jamsessies voor het huis van ritmegitariste Kristal G., die gelijkgezinden vond in blueszangeres Caoimhe Macfehin en Dr. Karl Steven. Die laatste speelt stompbox en vooral harmonica op een quasi geniale wijze. Hij was vroeger lid van de Zweedse crossoverband Supergroove en is nog steeds actief in Drab Doo Riffs. Hij vormt tegelijk de hoeksteen voor de rhythm & blues van Heart Attack Alley, waarbij zijn mondharmonicaspel perfect past bij de ietwat donkere stem van Caoimhe. De gitaar zit dicht bij het vroege werk van The Cramps, met de song New Instrumental als perfect voorbeeld van deze stelling. Opgewekte songs staan keurig naast intrieste verhalen, zoals het op de betere bluesplaten hoort. Living In Hell is waarschijnlijk een van de meest rootsy platen die Beatman tot op heden uitbracht. Toch past ze, door de inzet en overtuiging waarmee de songs worden gebracht, perfect binnen de catalogus. Anders maar des te verrassender en zeker de moeite van het proberen waard, ook voor mensen die niet thuis zijn in de blues.