Het bestaan van dit Engelse viertal is op zich al een belediging voor al wie hen al bijna twintig jaar in een vakje tracht te stoppen. Wie anders koppelt artrock aan geluidseffecten, trompetsolos en bijna religieus aandoende gezangen? Volcano The Bear opereert onmiskenbaar in dezelfde groene kruitdampen die decennia geleden de krautrock voortbrachten. Maar omdat op dit album de rockinvloed zwaar ondergeschikt is aan percussie-uitstapjes, effecten uit het rommelschuurtje van Nurse With Wound, en stemexperimenten, ben je beter af met referenties als The Residents of de lang uitgesponnen spacerock waar bijvoorbeeld Legendary Pink Dots zich onregelmatig schuldig aan maakt. Omdat je wellicht ook een idee wil vormen van het totaalgeluid, geven we je dit nog graag mee: stel je een krijsende smurf voor die in een Romeinse arena onder luid klaroengeschal gepenetreerd wordt door een met belletjes behangen tapdansende neushoorn. Terwijl we dit album beluisteren, zien we buiten drie soorten neerslag tegelijk afgetekend tegen een knaloranje lucht met paarse wolkenslierten. Voor het ontbrekende vliegende varken zullen we zelf wel zorgen!