Conny Plank was ziek tijdens de opnames van En Route. Hij leed aan kanker en de ziekte kreeg hem uiteindelijk te pakken in 1987. Zijn overlijden zorgde ervoor dat de opnames van En Route niet werden afgemaakt en ze pas een heel eind na zijn dood zouden worden uitgebracht (1995). Bureau B heeft inmiddels een indrukwekkende catalogus heruitgaven aangelegd en daarbij kon het werk van het duo Moebius & Plank niet ontbreken. Samen hadden de twee eerder al vier albums opgenomen, die alsmaar meer verschoven richting prototechno. Het avontuur dat begon met Rastakraut en Material, twee albums vol elektronische muziek waarvan vooral eerstgenoemde speelde met reggae en dub, zet de bakens voor En Route uit. Hier en daar duiken nog wel wat reggae-invloeden op, maar het is vooral techno die overheerst. Techno van het meer avontuurlijke soort, dat is evident met deze coryfeeën van de krautrock, die ook verwijst naar andere in Duitsland gemaakte muziek van de jaren 1980. Zo doet Dont Point The Bone denken aan D.A.F. en bij uitbreiding aan de hele Neue Deutsche Welle, met significant voorbeeld Muffler A. Ongetwijfeld zijn heel wat muzikanten die met elektronica aan de slag zijn gegaan, beïnvloed door platen als deze. Bij het beluisteren van Drum! moesten we denken aan de soundtrack bij Rosas Danst Rosas van Thierry De Mey en Peter Vermeersch. Het geeft een indicatie van de gevarieerdheid van de aangeboden nummers, die laten horen waar de twee naartoe wilden. Voor de uiteindelijke mix werd Moebius geholpen door Bruno Gebhard, een medewerker van Plank. Als toemaatje worden ons drie remixes voorgeschoteld, gedaan door Manu Guiot. De man mag dan al remixes gedaan hebben voor onder meer Lio en Eurythmics, wat de hipheidsfactor betreft, verslaan de originele nummers van Moebius en Plank de drie nieuwe versies met meer dan één lengte. Ze voegen niets toe, ze zijn gewoon overbodig.