Kreidler uit Düsseldorf is toe aan zijn elfde album sinds het ontstaan van de band in 1994. Het duurt soms een eind alvorens er een nieuwe plaat komt, maar nu is er na Tank alweer een nieuw album. En net als dat voorgaande album, dat de lijnen die werden uitgezet bij het debuut Riva uit 1994 en Mozaïek 2014 (2009) combineerde, weet het kwartet ons opnieuw in een zachtaardige trance mee te slepen. De focus ligt, zoals gebruikelijk, op het drumwerk van Thomas Klein, dat de toon zet en de leidraad vormt voor de toevoeging van echoënde bassen, loopjes, overlappende synthesizerlijntjes en hier en daar een exotisch aandoende toets. Het was nochtans niet de bedoeling om percussie te laten overheersen, daar het kwartet even overwoog de drums helemaal achterwege te laten. Dan zou Den echter niet klinken als een plaat van Kreidler. Tevens is de muziek ook nu net niet dansbaar, toch niet voor een dansvloeromgeving, maar gaan de hersencelletjes wel gezwind aan het glunderen. De voortgebrachte klanken veroorzaken een goed gemoed, stralen een ongebreideld positivisme uit. Een beetje braaf wel allemaal, met geitenwollen sokken gebraden in een malse krautrocksaus. Den is een plaat die lekker voortkabbelt op de achtergrond, nergens de aandacht opeist, en dat eigenlijk ook niet wil. Een plaat die zijn rondjes draait om de stilte te verdrijven zonder veel aandacht te vragen. Minimale techno en dito electro weerklinken bijvoorbeeld in Rote Wüste, één van de betere fragmenten, misschien net door zijn eerder monotone karakter. Cascade speelt een beetje Kraftwerk met Dieter Moebius in de gelederen. Die laatste is sowieso een duidelijke referentie als het om Den draait. En daar is niets mis mee, want al beklijven de zeven stukken niet echt, ze zijn wel duidelijk herkenbaar als van de hand van Kreidler.