Het Karnatic Lab-label heeft de voorbije twaalf jaar een indrukwekkende stroom releases uitgebracht en projecten opgezet vanuit Amsterdam, en ‘Trace’ van de Amerikaanse, ook naar Amsterdam uitgeweken klarinettiste Laura Carmichael, is opnieuw een mooie toevoeging aan het lijstje. Carmichael is al jaren bezig aan een imposante carrière die haar al lof opleverde in binnen- en buitenland, of het nu gaat om bijdragen aan grotere ensembles of haar solowerk, zoals op dit album. Hoewel de muziek hier en daar niet zo ver verwijderd is van de vrij geïmproviseerde muziek die je bijvoorbeeld kan horen op Joachim Badenhorsts recent verschenen solo-lp (er is dezelfde obsessie met technieken, texturen, timbre en pitch), is het belangrijkste verschil dat deze ex-pat werk van moderne componisten met uiteenlopende culturele en geografische achtergronden uitvoert. Stuk voor stuk gaat het om figuren die, al dan niet onder politieke dwang, ook elders tijd doorbrachten, en voor wie het combineren van eigen invloeden en die van de nieuwe omgeving, een vanzelfsprekende zaak was. Of het nu gaat om de Canadese, Chinese, Japanse, Turkse of Nederlandse identiteit: het blijft opvallen dat de overeenkomsten vaak groter zijn dan de verschillen. Hoewel de ene compositie al wat complexer is dan het andere, zijn al deze composities voor klarinet en basklarinet (een enkele keer met elektronica erbij) doordrongen van een evenwicht van ernst en luchtigheid, kunnen ze dramatisch/cerebraal uit de hoek komen, maar net zozeer frivool. Neigen sommige stukken haast naar klassieke kamermuziek, dan lijkt het elders te gaan over toongedichten waarbij het bereik van de instrumenten tot de extremen uitgetest wordt. Met 72 minuten is dit een taaie uitdaging, maar net als een stuk van Feldman waarin vervreemding plots ruimte maakt voor een moment van revelatie, zo weet ‘Trace’ de geleverde inspanning van de luisteraar ook gul te belonen.