Pijn en frustratie spatten van Let There Be Light af. Fantastisch begin denk je dan: een dark ambient broertje voor Tim Hecker. Maar zeven minuten later buig je zelf ook het hoofd neerwaarts. Echos, distortie en reverb storten het geheel in een grauw en donker moeras, waarna een orkestrale epiloog volgt. Ook In The Midst Of The Waters is in treurnis gevat, plengt een paar tranen over de snaren, kiest net zo goed voor breed uitgesmeerde dramatiek. Niets mis mee: aan sfeerschepping geen gebrek bij Talvihorros (Fins voor winterslaap, verder is Ben Chatwin helemaal Brit). The Two Great Lights is een krakerig vreemd interludium. Swarms Of Living Souls kenschetst zich als langgerekte drone van elektrische en akoestische gitaar, met uitdijende, onder elektrostatische lading bedolven synthgolven en enkele bellen toe. Toch mis ik wel eens reliëf in Chatwins exploratie. Een intense geluidsmuur optrekken is allerminst een probleem voor hem, maar ik mis af en toe livedrums of een diepe subbas. Dat heeft Creeping Things, met z’n drumspel, inderdaad begrepen. Gek genoeg klinken de gitaren af en toe als een vrije sessie van David Gilmour op een donkere dag. Aanvankelijk lijkt Great Sea Monsters ook aan een nachtmerrie ontsproten. Alleen werken de gitaren, cello en violen hier deels antagonistisch. En wat doen tot slot die belletjes aan het eind? Bij een tracktitel als deze wil ik niet hoeven denken aan een speels babydolfijn. Misschien is die schetsmatige indruk in ruimer opzicht nog wel het grootste euvel van And It Was So. De plaat lijkt een optelsom van opnamesessies, telkens weer de stemming van de dag volgend. Dat mág – absoluut, maar in deze vorm blijkt het geheel onvoldoende gebonden. Waar het genre zich optimaal leent tot uitgesponnen luistersessies, levert deze plaat eenvoudig een nog te los-vast geheel. Sfeerbeelden te over bij Talvihorros, maar aan consistentie en diepgang kan hij ook na dit vijfde album nog winnen.