Arbouretum uit het Amerikaanse Baltimore krijgt net als hun geestelijke voorgangers, de psychedelische folkrockers The Screaming Trees in de jaren 1990, heel wat lovende kritieken voor hun intussen zesde album, maar daarom niet altijd het daarbij horende commerciële succes. ‘Coming Out Of The Fog’ is een typische Arbouretum-plaat: met donkere poëtische teksten en een countryrockachtige stijl die soms aan het jaren 1970 werk van Neil Young of Richard Thompson doet denken. Maar in tegenstelling tot hun vorige platen is alles veel compacter gehouden en is er ook heel hard gewerkt aan de preproductie, met zo weinig mogelijk overdubs waardoor de ‘live’sound van de band op twee gelijke helften van twintig minuten perfect benaderd wordt. In de melodieën van de nummers horen we zelfs wat shoegaze, terwijl de syncopatische drumritmes op bijvoorbeeld ‘The Promise’ zo uit West-Afrika lijken geïmporteerd. De thema’s van de songs zijn niet van de poes en gaan over het gevecht van het individu met de dingen die hem overstijgen. En dit zonder jankerig te doen. Ik kan me dan ook inbeelden dat je de plaat (her)beluistert met een whisky in de hand in een desolate blokhut naar aanleiding van een of andere persoonlijke crisis. Maar dat is geen verplichting, natuurlijk. Het is een cliché, maar deze plaat wordt echt beter met elke luisterbeurt en gaat daarmee in tegen de ‘hapslikweg’ cultuur van vluchtige indiehypes of foute Gangnamstyle-dansjes. Twee van de vier bandleden van Arbouretum hebben overigens een volle baard. Als bewijs van een stoere volwassen mannenhouding in een wereld vol crisis en ellende mag dat tellen.