De band noemt zich zelf ambassadeurs van de eenentwintigste eeuw, maar wel met een geluid dat de jaren 1960 nauwelijks ontstijgt. Hintend naar alles wat in deze jaren in de pop actief was, van Elvis Presley tot de flubber lippen van Mick Jagger, strooit Foxygen even ruimhartig met bloemen, vrede en magie als met gestolen of creatief gekopieerde riffs, refreintjes, arrangementen en coupletten uit deze jaren. The Rolling Stones, The Beatles, The Beach Boys en de halve hippiecommune uit het in ‘San Fransisco’ bezongen centrum van de flower power in de late jaren 1960 komen in meer of mindere mate in de liedjes van het duo uit Los Angeles terug. Soms zo erg zelfs dat je de neiging krijgt om de tekst van een hit uit die jaren over de tekst van het tweetal mee te zingen. Zo is het haast onmogelijk om in het refrein van ‘On Blue Mountain’ niet de hit ‘Suspicious Minds’ (in de uitvoering van The King) terug te horen. Foxygen is dan ook moeilijk origineel te noemen, maar wel verdomde goed in wat het tweetal doet. Liedjes die in de oorschelp kruipen om zich daar met van die vervelende weerhaakjes vast te zetten en daarmee met recht ambassadeurs. Van hippiegrandeur weliswaar en vervlogen dagen van bloemen in lange golvende haren, maar wel ambassadeurs.