Een betere broer-zus relatie kun je als ouder haast niet wensen. In plaats van een jongen die de haren van de Barbie wegsmelt met zijn gestolen aansteker nadat zijn zus hem de haren uit het hoofd had getrokken omdat hij nu eenmaal haar broer is, trokken Nic en Eliza Coolidge gezamenlijk de kelder in om er met hun eigen muziek weer uit te komen. Op ‘Here’ drie nummers en twee remixen van de titeltrack waarmee Knox – zoals broer en zus zich noemen – zich plaatsten tussen de Britse dubstep, de folkbeweging en techno. Hoewel de remixen voor de lengte van de plaat wel het meeste gewicht in de schaal leggen, hadden zij ook weg kunnen blijven. Niet omdat deze twee zo slecht zijn, maar vooral omdat zij zo in het niet vallen bij de drie originele stukken. Tergend trage semi-akoestische songs, aangevuld met duistere en dromerige elektronica, en dubstep beat op woodblock en andere aanwijsbaar natuurlijke geluiden. Werkelijk betoverende tracks die ergens aan James Blake doen denken, maar dan zonder zijn koude productie en op andere momenten aan The xx, maar dan met een verleidelijke én goede zangeres. Alle geluiden op ‘Here’, zoals als gefabriceerd door Nic Coolidge, klinken natuurlijk en echt en zelfs de synthesizer en drumcomputer lijken hier in mee te gaan. Drie nummers die doen verlangen naar een volledig album, eentje zonder bewerkingen. Gewoon kaal met de stem van Eliza Coolidge centraal, om bij weg te zwijmelen tijdens de aankomende lente.