Een van de eerste platen die ik ooit op deze pagina’s besprak was Mugstars tweede album, Sun, Broken . Ik was destijds meteen gegrepen door het gejaagde geluid en de catchy melodieën van de band. Inmiddels zijn we bijna drie jaar en evenveel Mugstar-albums verder, en in die tijd is het geluid een stuk bedachtzamer geworden. Wordt het eerste nummer nog voortgestuwd door druk getrommel, daarna gaat het tempo naar beneden en worden de nummers breder en dramatischer, zoals op het slepende Hollow Ox. De motorik-grooves hebben deels plaatsgemaakt voor een donkerder, trancerock geluid, overigens zonder dat de band zich verliest in lange jams zoals in het verleden nog wel eens gebeurde. Er is een hoofdrol voor het orgel dat de riffs speelt, waar de gitarist met melodielijnen en solos om heen dwaalt. Met name de klank van die gitaar geeft Axis op sommige plaatsen een beetje Arabisch karakter. Tegen het einde gaat het tempo alsnog omhoog voor een paar krautrock-grooves, en een opgewekte noot als afsluiter. Overdreven ingewikkeld is het allemaal niet, maar effectief des te meer, en liefhebbers van bijvoorbeeld Oneida, White Hills en Carlton Melton zullen er zeker mee uit de voeten kunnen.