Dean Blunt is een raadsel, net als zijn band Hype Williams dat is. In interviews geeft hij antwoorden waarvan je nooit weet welke relatie ze met de werkelijkheid hebben, en op plaat is hij structureel onvoorspelbaar. Dat is een prestatie, maar een gevolg is dat je als luisteraar niet te primair moet willen reageren. Doe je dat wel, dan houd je aan The Narcissist II waarschijnlijk de herinnering over van onzuiver gezongen alt. r&b met de kwaliteit van een Youtube-video. Maar na een paar keer draaien kan het zich openbaren als de donkere, zeer persoonlijke jams van iemand die puur uit zijn gevoel liefdesliedjes zingt, in de traditie van de Barry White en Commodores-platen van zijn ouders. Kan, want zonder twijfel zijn er mensen die het van a tot z ver-schrik-ke-lijk zullen vinden. Dat gold eigenlijk ook al voor de Hype Williams-platen, al hing daar nog een soort mythische suggestie omheen dat er meer aan de hand was. Sommige mensen leken het te begrijpen, en de grote massa niet, de arme stumpers. Maar zo langzamerhand zijn we er van overtuigd geraakt dat, op zijn Umberto Ecos, het grote geheim is dat er geen geheim is. Blunt doet gewoon wat zijn hart hem ingeeft. Dat hij ons op Are You As Good As I Remember daarbij heel erg doet denken aan Mark Stewart die zich, nergens iets van aan trekkend, half-vals door het door Sherwood kapot gemixte Stranger Than Love heen croont verbaast ons dan ook eigenlijk niet. Van Stewart wisten we al vanaf dag een dat hij uit zijn hart sprak.