Het constructivisme was een kunststroming die begin vorige eeuw kunst als autonome expressie verwierp, en het als gereedschap voor sociale doeleinden propageerde. In de U.S.S.R. betekende dat dienstbaarheid aan de socialistische revolutie; mogelijk draait Alexander Rodchenko, een van de grondleggers van de stroming, zich om in zijn graf nu zijn Constructie Nr. 1 dient als hoes ter aanprijzing van zoiets kapitalistisch als een cd van een Amerikaanse band. Tegelijk is er wel het een en ander af te dingen op in hoeverre het tweede album van The Soft Moon autonome kunst betreft. Want wat enige bandlid Luis Vasquez op Zeroes vooral doet, is andere bands in herinnering brengen, terwijl het wat betreft compostitie vaak weinig om het lijf heeft. The Soft Moon gaat over klank, en dan specifiek die van de darkwave van de jaren 1980. Uptempo doemdisco, elektronische drums met veel galm, spichtig gitaargeluid, hoog gespeelde bas, in de verte echoënde wanhoopskreten, gefluisterde zang, donker geluid, alle elementen zijn aanwezig. Joy Division, New Order, en andere Factory-bands, Bauhaus, The Cure anno Faith, de ijkpunten zijn direct herkenbaar. Op zich is er niets mis met het eren van je helden, en het resulteert in een geluid dat velen zal bekoren, maar waar de genoemde bands vele klassieke liedjes wisten neer te pennen, spelen teksten geen rol van betekenis en leunen de meeste composities van Vasquez steeds maar op een enkele gitaarlick en baslijn. Soms is dat ook genoeg, maar overall geldt dat de luisteraar zich een dik half uur in de sfeer van de donkere jaren 1980 waant en daarna vrijwel meteen is vergeten wat hij of zij gehoord heeft. Zeroes is vorm boven inhoud, perfect uitgevoerd.