Philippe Petit is aan het einde gekomen van zijn trilogie. Het verhaal wordt beëindigd, het boek gaat stilaan dicht. De buitengewone verhalen van het citroenmeisje die in onze fantasie een wrange(re) versie van Alice In Wonderland aan het worden zijn, gaan op naar de zogenaamde grande finale. Petit creëert deze keer tien instrumentale stukken die samen net geen drie kwartier in beslag nemen. Het zijn stukken die volledig in het verlengde liggen van het voorgaande deel, Fire-Walking To Wonderland, al ligt de nadruk deze keer toch iets meer op het inventieve pianospel. Uiteraard gebruikt Petit ook nu weer een aantal instrumenten die een vriend van hem in elkaar knutselde :een elektrisch psalterion, een Hackbrett Cymbalum en een Triple Caterpillar Drum Guitar. Wat hij uit die instrumenten haalt, wordt aangevuld met al dan niet computergegeneerde geluiden die allen verder worden bewerkt. Toch vervullen die instrumenten en geluiden deze keer vooral een ondersteunende rol. De piano voert de boventoon, al verbergt Petit zijn jarenlange obsessie met noise niet. De man heeft dan ook in allerlei genres een indrukwekkende lijst van samenwerkingen opgebouwd, onder meer met Graham Lewis (Wire), Lydia Lunch en Eugene S. Robinson (Oxbow). Zijn trilogie is een soort soundtrack die er geen is, een imaginair verhaal dat er eigenlijk geen is, want we hebben het raden naar het verloop ervan. Getuige de titels: Movement I-X. Daarmee hebben we het te doen. Toch is het aangenaam vertoeven in zijn bevreemding opwekkende wereld, die ondanks het gebrek aan variatie in de opgewekte sfeer en het geluidenpalet, toch in onze hersenen weet te kruipen en er zich vast te bijten.