Constipatiemuziek, al die progressieve rock, fusion en jazz. Speeltuinen voor notengoochelaars zonder een greintje soul in hun schrale lijven. ‘300 akkoorden = 3 toeschouwers’ en andere onzin. Dat is zo’n beetje het beeld dat nog steeds de ronde doet bij het zootje zelfverklaarde fijnproevers dat het op gezette tijden (en daar kan je werkelijk de klok op gelijkzetten) op een kirren zet als er weer een liedjesschrijver opduikt die beweert te handelen in melancholische portretten die het vooral moeten hebben van integere gevoelens en niet zozeer van technisch vakmanschap, want dat leidt immers maar de aandacht af. Je zou je als muzikant haast schuldig voelen om over meer dan drie trucs te beschikken. Wat dan van pas komt, is Elephant9, een trio dat moeiteloos de meest complexe progsuites uit z’n mouw kan schudden, maar intussen de groove niet uit het oog verliest. Het doet allemaal wat denken aan de elektrische piekjaren van Miles Davis, Tony Williams’ Lifetime en onvermijdelijk de Noorse collega’s van Motorpsycho, met wie toetsenist Ståle Storløkken onlangs nog samenwerkte. Deze melange van spacerock, psychedelica en fusion verliest z’n impact zelden. Bassist Nikolai Eilertsen en drummonster Torstein Lofthus (zie ook: Shining) haken in elkaar vast en draaien en wentelen zonder elkaar ook maar een seconde uit het oog te verliezen, terwijl Storløkken de zone tussen Larry Young, Jon Lord en John Medeski verkent. Met gastgitarist Reine Fiske, die vooral op de langere stukken z’n imponerende techniek toevoegt, is het resultaat nog weldadiger, vol groovende orgelhardrock, pompende Allman Brothers Band-via-Motorpsycho jams, spacerock à la Colour Haze, de donkere power van King Crimson anno ‘Red’, en hier en daar de sfeer van Peter Greens ‘The End Of The Game’. Elephant9 doet wat het eerder al deed, maar nog zwaarder en overtuigender.