Op dit nieuwe mini-album toont Nils Frahm zich een meester in het bereiken van een maximaal effect met minimale middelen. De (subtiele) elektronicatoetsen van voorganger Felt worden achterwege gelaten en Frahm focust zich ditmaal op de pure essentie: negen pianominiatuurtjes die de verstilde melancholie van Eric Satie oproepen. Naar het voorbeeld van de grote leermeester Keith Jarrett werden alle omgevingsgeluiden mee opgenomen, wat de authenticiteit versterkt. Het verhaal gaat dat Frahm zijn linkerduim brak, vervolgens heel wat optredens moest afzeggen en van de dokter het advies kreeg om de piano zelfs voor een poos te laten voor wat hij is. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kan, en de Duitser stak stiekem deze knappe nummers in elkaar. Een geluk bij een ongeluk. Het torenhoge niveau van de composities op Wintermusik (2009) – tot op heden nog steeds onze huisfavoriet – wordt niet bereikt, maar daar moet niet om getreurd worden. In deze barre wintertijden is Screws een welgekomen gezel.