Wie de afgelopen jaren huiskamerconcertjes in Utrecht frequenteerde, moet haast wel tenminste één keer Homemade Empire gezien hebben. Dit project van Bart de Kroon, die eerder speelde met We Vs. Death, Pien Feith en Mercy Giants, leidt al jaren een sluimerend bestaan, met vooral in de beginjaren niet meer dan enkele optredens per jaar. Toch duikt hij telkens her en der weer op. Een fraai, maar wellicht onbedoeld staaltje van eenheid in vorm en inhoud, want ook de muziek van De Kroon sluimert en houdt zich angstvallig schuil in een ver hoekje, om er af en toe even uit te komen. Het zijn kleine, schuchtere liedjes, vaak beginnend vanuit een mooie gitaarmelodie. De Kroon zingt er zachtjes overheen, mompelend, melodieën die klinken alsof ze ter plekke bedacht worden. Maar als hij dan ineens op een aantrekkelijk refrein stuit, keert hij snel weer terug naar een sober couplet, om het liedje daarna af te sluiten op een moment dat het eigenlijk nog niet af lijkt. Dat is een artistieke keuze waar een hoop voor te zeggen valt, maar frustrerend is het wel, hoe prachtige liedjes als Wind en Plaid juist niet die grootse, poppy uitwerking krijgen die ze wel verdienen. Maar daardoor blijf je wel terugkeren naar dit project, telkens hopend dat je het liedje nu wel gaat vinden. I am barely here is een tekstregel hier, en was een songtitel op zijn debuutplaat. Het is een mooie samenvatting voor muziek die intrigeert, maar net te weinig substantie heeft om er grip op te krijgen.