Met het maatschappijkritische Far Side Virtual (2011) haalde James Ferraro zich evenveel bewonderaars als haters op de nek. Op Sushi laat hij alle snibbigheid voor wat ze is en kiest hij voor een relatief makkelijke, bij momenten zelfs dansbare plaat. Zie Sushi gerust als een glossy, digitale variant op het ambachtelijke knip- en plakwerk van Flying Lotus. Het album komt wat moeilijk op gang, maar vanaf het vierde nummer slaat de turbo aan en voel je je als een klein kind in een pretpark, stijf van de euforie. Om de haverklap komen nieuwe prikkels voorbij; snippers jaren 1990 rave (Flamboyant), verknipte stemmen (Baby Mitsubishi, Lovesick), zware synthesizers die refereren aan de hippe hypnagogic popscene (Jet Skis & Sushi) en veel diepe bassen en hiphopgetinte beats die de Amerikaan overhoudt aan zijn zijproject Bodyguard. Je kan je terecht de vraag stellen of Ferraro al die genres persifleert, of hij het echt meent. Maar hij komt er wel mee weg, en daarvoor allen al verdient de man onze waardering. Triad God, labelgenoot van Ferraro, bracht NXB vorig jaar al uit als mixtape, maar nu komt er dus een officiële uitgave. De vertelstijl van de Chinees-Vietnamese rapper doet denken aan Mike Skinner, al begrijpen we natuurlijk geen bal van de man. Hij rapt in het Kantonees over een amalgaam aan spookachtige beats, spaarzame clicks en schalkse synthesizers, in elkaar gestoken door de Londense producer Palmistry. Wij kunnen Triad God het best smaken als hij in alle rust debiteert over donkere, diepe soundscapes zoals op Bland Day Tumm My Tung Joe Ter Ruler of Pok.