Het Rotterdamse fenomeen Harry Merry heeft tijdens het maken van zijn nieuwste single het gebruikelijke keyboard even opzij geschoven. Voor de opname van de plaat Australian Sun is namelijk het ouderwetse draaiorgel de Pansfluiter in de studio geparkeerd. Anno 2012 is Merry bij een selecte groep onder andere bekend door zijn opmerkelijk eigen sound, vreemde matrozenpakje en moeilijk verstaanbare Engelse teksten. Hij zorgt voor veel discussie die markante Merry; is hij geniaal, gewoon een zelfbenoemd en gehyped cultfiguur of is hij dat misschien wel allemaal tegelijk? En doet het er eigenlijk iets toe? Australian Sun lijkt in vergelijking met Merrys eerdere repertoire een relatief makkelijk te doorgronden nummer. Een vrolijke track over het opkomen van de Australische zon, met op het muzikale palet de veelkleurige toetsen van een vrolijk draaiorgel. De Pansfluiter domineert de sound van de plaat behoorlijk en geeft het nummer een schuif lekker aan en neem een biertje- tint. Die vermakelijke toon in het nummer staat in schril contrast met de sinistere stem van Harry Merry. Merrys onverstaanbare stem in combinatie met de repeterende, stuwende orgelfluit hebben zowel een kinderlijk als spookachtig effect. Eigenlijk een beetje zoals Harry Merry zelf. Hoorden we in de jaren 1960 een kerkorgel bij Earth Opera, een draaiorgel was zelden een serieuze component binnen de muziek. Maar de beste man zou Harry Merry niet zijn, als hij zich hier iets van aan zou trekken. In zijn simpele genialiteit is Australian Sun eigenlijk een prima popsong. Veel herhaling, een duidelijke onderverdeling in couplet, bridge en een catchy, bijna Disneyachtig refrein. Het kan dan ook haast geen toeval zijn dat Harry Merrys grote inspiratiebronnen Disney en Raffaela Carra zijn. Of deze Italiaanse popdiva in glitterjurk blij zal zijn met deze eer valt te betwijfelen. Maar daar zit Harry Merry niet zo mee.