Niet dat het veel uitmaakt in dit land van onafgebroken druilerigheid, maar het is dus wéér eens herfst. Als je de voordeur dicht trekt is het donker, en wanneer je de fabriek weer buiten stapt is het wéér van dat. Onderweg naar de tram schuif je uit over een stapel natte bladeren en de radio toetert dat Bart De Wever een coalitie heeft gevormd. Dàt soort herfst. En néé, wij hebben geen aanleg voor herfstdepressie.
Gelukkig zijn er nog plaatjes als ‘Toby’ van True Bypass, het duo-project van Chantal Acda (Sleeping Dog, Isbells) en de vleesgeworden herfst Craig Ward (The Love Substitutes, Kiss My Jazz, ex-dEUS).
De liedjes van True Bypass zijn nog steeds pretentieloos en simpel, de productie zwaar understated Acda lijkt tegelijkertijd in ons linker- én rechteroor te fluisteren, af en toe valt er iets omver in de studio en het glijden van vingers over snaren klinkt soms luider dan de tokkel zélf. Af en toe mag er een arrangement binnen, maar dan wel pas na beleefd aankloppen. Zo zit de mooie marimbapartij van Eric Thielemans héél diep in de mix van ‘You Knew’ begraven.
Belangrijkste verschil met het debuut is dat alle teksten van ‘Toby’ geschreven zijn door de Engelse auteur Toby Litt, die voor de gelegenheid Acda’s niet geheel vlekkeloze liefdesleven uitspitte. Gek genoeg is het net ghostwriter Litt die van ‘Toby’ een open en persoonlijke, maar niet navelstaarderige plaat maakt.
Het belangrijkste nieuws is natuurlijk dat er een paar heel mooie liedjes op ‘Toby’ staan. Het hartverscheurende ‘I Cried Enough’ klinkt als de sleuteltrack: “I tell my friends I’m alright, and then I disappear/I go somewhere I shouldn’t be, and stay an hour or two/It’s such a shame you couldn’t see, what I could be for you”. Voeg daar de lichtjes larmoyante Flugelhorn van Gerd van Mulders aan toe en je hebt teenage weltschmerz voor alle leeftijden. Ook heel mooi: ‘What Do You Think The Chances Are’, met zijn beleefd aankloppend kinderkoor.
Als u dan toch in de platenwinkel staat, gun dan ‘Waiting For The Storm’ van Mullholland & Ward een luisterbeurt. Onmiskenbaar nog een herfstige Schot, die Mulholland, maar dan wél eentje die ondertussen naar Port-Au-Prince, Haiti,verkast is. Hier en daar schijnt er dan ook een straaltje Caraïbische zon door de Albioneske folkriedels van Mulholland & Ward. Een enkele keer zelfs letterlijk: ‘Les Belles Promesses’ bevat een sample van Frankétienne, de Haitiaanse literator-politicus.
Mama, welk seizoen volgt er ook weer op de herfst?