Bij het lezen van het salonfähige woord ‘grooves’ krijgen we bijna altijd spontaan allergische kriebels wanneer het gebruikt wordt om wereldmuziek of elektronische fusion een hippe, eigentijdse draai te geven, erg vervelend toch. Laten we Baraná vooral typeren op het feit dat ze contextuele Turkse muziek maken, geïnspireerd door mythologische Turkse teksten over aarde, lucht, water en vuur geplaatst in transcendentale geluidssferen. Bandleiders Behsat Üvez (Carlama Orkestar) op zang en baglama en Steven Kamperman op sax en klarinet worden bijgestaan door de Turkse gitarist Erman Dirikcan, de Iraanse percussionist Afra Mussawissade en cellist Ernst Reijseger (bekend van zijn prachtige soundtracks voor Werner Herzog). Een kwetterende klarinet maakt een iets te wervelend begin in de eerste song ‘Kosuk’ waar rauwe zang en een gierende gitaar snel inspringen. De tweede song ‘Alper Tunga’ klinkt al beter met donkere krijgerszang en gaat over de heldhaftige koning van de tribale Saka Turken die alle tribale stammen van het oude Turkije probeerde te vereningen, zonder resultaat. Daarna volgt een tussendoortje die nogal lichtjes omgaat met de instrumentatie maar in de song ‘Pratyaya’ wordt de straffe draad weer opgepakt met een oosterse klarinetmelodie en grommende zang die de oudste bestaande Turkse poëzie oprakelt. In ‘Kizil’ wordt poëtisch gezongen over afgehakte koppen, veldslagen en bloemen op een sterke riedel van cello en gitaar. Luisteren we hier echt naar wereldse fusion en geen folk metal? En dat is wel degelijk positief bedoeld. Helaas dwaalt het geluid daarna weer af en wordt er een paar songs lang iets te gemoedelijke fusion folk gespeeld. Alleen de laatste song ‘Cennet’ redt de eer nog met een mooie melodie en wat sterke riffen maar het is een schrale troost voor een plaat die zeker veel meer scherpe kantjes had mogen hebben.