Het was 1992 en overal ontplofte de indiescene. In een kleine Belgische slaapkamer werden ingewikkelde antenneconstructies gebouwd om op woensdagmiddag te luisteren naar Nozems-a-Go Go op de VPRO. Het legendarische programma met Lotje Ijzermans en Fons Dellen. Op die manier kwamen we ook in contact met het Nederlandse bandje Bettie Serveert. Met hun debuut Palomine leverden ze een plaat af die meer dan een lichte schokgolf veroorzaakte. Niet alleen in eigen land, maar ook ver daar buiten. Toen ze ook, via Matador, een release kregen in de Verenigde Staten was de cultstatus van het album definitief gevestigd. Een verjaardag die het voorbije jaar werd gevierd met integrale uitvoeringen van het album. Uitvoeringen waarvoor het originele viertal werd verenigd. Dus inclusief drummer Berend Dubbe (Bauer). Voor deze nieuwe, tiende, plaat trok de band zich vijf dagen terug in een studio in de Ardennen. Zonder Berend Dubbe als drummer. In die studio werd op basis van improvisatie gewerkt aan deze nummers. Op zijn best klinkt de plaat dan ook urgent zoals in Receiver en in het niet onaardige openingsnummer Shake-Her. Ook in het zeer nineties aandoende D.I.Y., die strakke gitaren, die nog altijd verleidelijke zang van Carol Van Dijck. Heel wat minder zijn we dan weer te spreken over het wel zeer saaie Monogamous. Een poging tot experiment die kant noch wal raakt. En ook het vooruitgeschoven Had2Byou is gelukkig voorbij voor we het echt goed wisten. Nee, echt wild worden we van deze nieuw Bettie Serveert niet meer. We kennen nog zo een stelletje (half)goden uit de jaren 1990 dat bij ons niet meer de opwinding veroorzaakt dat ze een kleine twintig jaar geleden wel deden.