Post-dystopische techo, zo noemde ik het recente werk van Andy Stott in Gonzo (circus) #110. Op de twee eps die de Brit vorig jaar uitbracht – We Stay Together en Passed Me By – ligt het tempo extreem laag. Philip Sherburne bedacht er de term death disco voor. Luxury Problems ligt in het verlengde van het werk dat Stott vorig jaar uitbracht, maar is een klasse beter. Dat wil wat zeggen. Traag – vaak onder de 100 beats per minuut, of zonder beat – bewegen de nummers van Stott zich voort. Waar Stott eerder samples uit jaren 1980 synthpop en r&b uit de jaren 1990 gebruikte, daar is de stem van Alison Skidmore, de pianolerares van Stott, nu een essentieel onderdeel van zijn muziek. Van haar origineel ingezongen teksten blijft niet veel over. Stott verknipt ze tot woorden, klanken, zuchten, onherkenbare geluiden en boetseert ze tot ritme en melodie. Veel blijft er niet van over. Of juist wel: de essentie. En die is in het universum van Stott best lastig te omschrijven. Zijn muziek is niet alleen traag, maar vertraagt en vervreemd. Gaat soms pijnlijk diep. Het moment waarop voor het eerst de flink naar de achtergrond gedrukte beat in Hatch The Plan hoorbaar is, zorgt voor kippenvel. Een vergelijking met isolationism – een trage, introverte elektronische muziekstroming die begin jaren 1990 opkwam – ligt voor de hand. Ergens heeft het materiaal op Luxury Problems denken aan een kruising tussen de Scorn en Techno Animal. Muziek die een vacuüm creëert, muziek ook zonder verlangen, zonder droom. Enkel van het gemankeerde nu. Naast bloedmooi is Luxury Problems dus ook nog eens een essentieel cultureel artefact. Je hebt het voor het eerst van mij gehoord.