Het gaat soms vreemd in het leven van muzikanten. Obelyskkh is daar een mooi voorbeeld van. De band werd opgericht in 2008 als een project van korte adem. De paar concerten die werden gegeven, vielen dermate in de smaak dat ze toch maar verder deden en in 2011 zelfs een album opnamen, Mount Nysa. Een jaar later is er dan White Lightnin, een plaat die zijn tijd neemt om onder de huid te kruipen. Bij een eerste beluistering bevallen vooral opener The Enochian Keys en afsluiter Invocation To The Old Ones. Beiden zijn instrumentaal, lekkere en meeslepende beukers die snoepen van metal, doom, stoner, psychedelica, soundscapes, math- en postrock. De vijf nummers ertussenin blijven in eerste instantie niet echt hangen en de ietwat schreeuwerige zang lijkt misplaatst. Na een paar keer de plaat zijn rondjes te hebben laten draaien, vallen de puzzelstukjes stilaan op hun plaats. Het is net de afwisseling tussen quasi akoestisch, plots ietwat dronend, het verhalende, meeslepende, de afwisseling van het gitaarwerk, het beukende en het aaneen smelten van een resem genres die ervoor zorgen dat er een bepaalde spanning afstraalt van het geheel. De tussenstukken blijven net iets minder indrukwekkend dan het begin en het einde, maar toch. Het kwartet beheerst zijn instrumenten, weet wanneer en hoe ze horen te klinken om een bepaalde sfeer op te roepen. Billy Anderson nam de plaat onder handen, een uitdaging door de vele stijlen, en weet ze meteen ook een live sound mee te geven. Het helpt om van White Lightning al bij al toch een indrukwekkende prestatie te maken.