Na het optreden van Chris Cohen op Le Guess Who? waren mijn verwachtingen hooggespannen om Overgrown Path te beluisteren. Op het podium zette hij met zijn band een indrukwekkend optreden neer dat deed verlangen naar meer. Toen ik de cd voor de eerste keer opzette, stelde het jammer genoeg teleur. In de eerste instantie doet de muziek aan als de volgende slaapverwekkende indie-plaat, zoals die de afgelopen jaren wel vaker op de markt is verschenen. Woke up a year too late zingt Cohen dan ook typerend, want veel nieuws blijkt er niet in te zitten. Blijft het bij die eerste oppervlakkige luisterbeurt, dan past Overgrown Path perfect in de onophoudelijke stroom indie-troep. Toch was het optreden spraakmakend genoeg om de cd nog een keer in de speler te stoppen. En het is meer, de plaat groeit elke keer wanneer die draait. Er gebeurt genoeg om telkens iets nieuws te horen. Cohen zingt prachtige zanglijntjes die doen denken aan oude psychedelica. Sommige melodieën zijn uiterst vreemd en schuren soms tegen het lullige aan. De melodie uit het nummer Caller No.99 is er zo een, maar bij elke terugkeer is die anders, er zit ontwikkeling in. De groei die het album doormaakt door zulke vindingrijkheid maakt Overgrown Path het herhaaldelijk luisteren meer dan waard.