Broeder Dieleman komt uit Zeeland en dat zal de luisteraar weten ook, want hij zingt in het Zeeuwse dialect. Een Zeeuws dialect om precies te zijn, want net zoals in de goede ouwe tijd verstaan de mensen van het ene dorp het andere dorp vijf kilometer verderop gewoon niet. Zeeuws-Vlaanderen dus, dat bijna meer België is dan Nederland, weggestoken aan het randje van Nederland. Maar om Broeder Dieleman als een streekzanger weg te zetten zou hem tekort doen, daarvoor zijn de liedjes te mooi en bijzonder. Ook in Algemeen Nederlands zou hij magie kunnen opwekken, de luisteraar kunnen meevoeren naar het onbekende avontuur, en een eeuwenoude wereld weer op kunnen roepen. Dat is mooi meegenomen voor diegenen die het Zeeuws niet machtig zijn, deze singer-songwriter maakt door zijn in blues, de klei en het kerkelijke leven gedrenkte folk genoeg emoties los. Het gitaar- en banjospel is vaak hartverscheurend simpel, zijn zang zit qua timing vreemd maar pakkend in elkaar, en de spaarzame andere instrumentatie is heel effectief. Maar zuinig met sfeer zijn ze in ieder geval niet daar in Zeeland.