Slaag je er vandaag niet in om meteen een hype te creëren, dan val je als band vaak door de mazen van het net. Mooie, ambachtelijke muziek maken volstaat niet langer om er boven uit te springen. Dat ondervond ook het West-Vlaamse kwartet Low Vertical toen het twee jaar geleden zijn debuut I Saw A Landscape eerder geruisloos op de wereld losliet. Opvolger We Are Giants’ bewijst evenwel eens te meer dat de band wel degelijk potentie heeft. Het recept werd niet gewijzigd. Aan de basis liggen nog steeds intieme luisterliedjes die met een flinke scheut elektronica verfraaid worden. De songs klinken wel volwassener. Waar de band zich op zijn debuut al eens in zijn eigen jeugdigheid verslikte, snijden de meeste nummers hier toch iets dieper door de ziel. Jammer dat We Are Giants wat moeite heeft om op gang te komen, zeker omdat het album maar negen nummers telt. Zo vormen de spookachtige opener en Toulouse-L’autrec een vrij onopvallende introductie, maar vanaf dan ontspint zich toch heel wat moois. Het donkere Sensei is pure jaren 1980 weemoed, en de ruiscoda van Epic Slaughter grijpt steevast naar de keel. Het vrolijke Sun Sun vormt de vreemde eend in bijt, en zou in een volmaakte wereld perfect dienstdoen als zomerhit. Het zou deze jongens van harte gegund zijn.