Steven Wilson kennen we vooral als frontman van de ondertussen in brede kringen bekende progrockband Porcupine Tree. Wilson heeft met die band alvast niet voldoende om zijn creativiteit bot te kunnen vieren. Hij is lid of bezieler van No-Man, Bass Communion, I.E.M. (Incredible Expanding Mindfuck), Continuum en Blackfield. Daarnaast produceerde hij platen van Opeth en is hij toe aan zijn derde soloplaat. Binnen het progrockgenre wordt Wilson gezien als een meestergitarist, met eeuwige blote voeten als hij een podium betreedt, waarmee hij, dixit hemzelf, beter uit de voeten kan met zijn effectenpedalen. The Raven bevat zes lange songs die als onderwerp het bovennatuurlijke hebben. Hij koos Alan Parsons als hulp om het album in te blikken. Een uitstekende keuze voor een plaat die spacerock mengt met progrock en eigenlijk ook wel iets weg heeft van de vroege platen van Alan Parsons zelf. Die grossierde net zo goed in door de sterren geïnspireerde progrock en had een behoorlijk aandeel bij het inblikken van Pink Floyds Dark Side Of The Moon’. Net als recente releases van Wilson is deze ook weer voorzien van een boek, een Blu-ray en verder in allerlei formaten te verkrijgen. Kwestie van het de rabiate fans enerzijds moeilijk te maken om alles in handen te krijgen, anderzijds om ze toch ook ietwat te verwennen. Muzikaal is er uiteraard weinig nieuws onder de sterren. Wilson doet gewoon waar hij goed in is en blikte de plaat in met de muzikanten waar hij anno nu mee op tournee gaat. Aangenaam voor ons, die slechts sporadisch iets van s mans catalogus beluisteren, is dat The Raven best aangenaam en gevarieerd klinkt en ook minder platvloers moeilijk doet om toch maar zo prog mogelijk te klinken. Wat ons betreft een geslaagd album van deze uiterst ijverige vreemde snuiter.