Het groteske van Ludwig von Beethoven smelt samen met het minimalistische van John Cage.
De uit Berlijn afkomstige Florian Wittenburg werkt al zestien jaar aan een afwisselend oeuvre. Hij programmeert muzikale algoritmes en filters, hij ontwerpt user interfaces voor websites, maar bovenal componeert hij muziek. Na glansrijk de Utrecht School of Arts en het Parijse Centre de Création Musicale Iannis Xenakis gevolgd te hebben, schrijft hij werk voor tuba, klarinet, viool, cello, marimba en vooral voor piano. Het meeste werk is voor een van deze instrumenten in combinatie met elektronische partijen.
In 2011 bracht Wittenburg al een cd met elektronisch werk uit. Nu volgt zijn tweede schijf met composities voor piano, al dan niet in samenspel met elektronica. Alle emoties zijn strak beteugeld. Het geluid van de piano in gesprek met stilte. Klanken zijn elementen van toonladders die volgens een strikte theorie geordend worden. Bij het uitwerken van de theorie laat Wittenburg echter regelmatig het pragmatisme de overhand krijgen om tot een melodie te komen die het gehoor meer prikkelen. Wittenburg lijkt op zoek naar het wankele evenwicht tussen theoretische onderzoekingen en voor het gehoor aangenaam spel. En passant brengt hij hommages aan Sol LeWitt, John Cage en aan Morten Feldman.