Het Nederlandse (Uithoorn) kwartet Wolfhunters bestaat ondertussen twee jaar en vond het meer dan tijd om met een debuut op de proppen te komen. Een stevige podiumreputatie hebben ze al opgebouwd, en de vraag van bezoekers om een fysieke drager die kwalitatief een stuk beter is dan een demo, drong zich op. Vier nummers bevat deze ep, en we begrijpen dat in een aantal kroegen mensen dolenthousiast worden bij het horen van deze liedjes. Harde rock met wat blues en progrock er in, een attitude alsof ze de wereld reeds hebben veroverd en vooral een aantal onweerstaanbare riffs. De stem van Ben Haze vinden we niet schitterend, maar past wel bij de liedjes, die een beetje in de lijn liggen van Wolfmother of Foo Fighers in een zwak moment. In het openingsnummer Psycho Exchanging meenden we wat invloeden van Motorpsycho te horen, maar achteraf bekeken is dat een beetje te veel eer. Toch heeft de band wel iets. Alleen mag het wat ons betreft wat strakker, zonder te veel uitstapjes, en het titelnummer is meteen het zwakste broertje. Toch is dit debuut een mooie opstap naar meer.