Paul Statham (werkte onder meer met Dido, Peter Murphy) is de bezieler achter het project Dark Flowers. Hij was zozeer onder de indruk van de autobiografie van Sam Shepard dat hij aan de slag ging om een aantal fragmenten naar songs om te zetten. Shepards werk is brutaal, surrealistisch en absurdistisch tegelijk en hij heeft meer dan voldoende verhaalstof om over zijn eigen leven, in een uitermate boeiende stijl, te vertellen. Die The Motel Chronicles vormen de basis voor twaalf songs die Statham als basistrack uitschreef, om er vervolgens diverse zangers en zangeressen op los te laten. Wat daaruit voortvloeide sierde hij verder op met spaarzame instrumentatie, waarbij hij vooral koos voor snaarinstrumenten. Radioland is dan ook divers door de variatie in stemmen. Het album is eigenlijk een soort luisterspel geworden voor op de radio, want de teksten zijn uitermate belangrijk om van deze plaat te kunnen genieten. Jim Kerr (Simple Minds) neemt drie songs voor zijn rekening. En hij doet dat goed. Geen sprake van de pathos en hoogheidswaanzin van de Simple Minds van na New Gold Dream. Hij past zich uitermate goed aan om het materiaal tot volle bloei te laten komen en is bijna onherkenbaar. Peter Murphy (Bauhaus) neemt één song voor zijn rekening, die, hoe kan het anders, dicht aanleunt bij dat van zijn eigen band. Dot Allison, die samenwerkte met onder meer Massive Attack, Death In Vegas, Babyshambles en Primal Scream, en een paar zeer gesmaakte soloplaten op haar conto heeft, horen we in het mooie Diamonds On The Snow. Verder horen we verschillende keren de singer-songwriters Shelly Poole, Catherine AD, Charity Hair, Helicopter Girl en de Noorse Kate Havnevik ronden het lijstje af. Samen zorgen ze voor een uitgebreid palet aan diverse stemmen en invullingen. Toch slaagt Statham er in om de plaat als een mooi coherent geheel te laten klinken. Radioland is een mooi afgerond geheel, bestemd voor de late uurtjes, als er voldoende stilte om je heen is om volop aandacht te besteden aan tekst en geluid.