Er zijn nogal wat schepen verbrand om tot ‘Ashes’ te komen. Het zijn voornamelijk gebroken relaties uit het nabije verleden van Kyla La Grange die de inspiratie vormen voor dit album. Gebroken relaties en onbereikbare liefdes, Kyla La Grange heeft het er zwaar mee en brult het als het ware van haar af op haar debuut. Getormenteerd, melodramatisch, maar vooral overtuigend brengt zij deze ervaring onder in haar nummers, waarin zij klinkt als een combinatie tussen Stevie Hicks, een milde Kate Bush, Coco Rosie, gothpop en The Levellers. Een breed en poppie spectrum dat enkel een luisterend oor bij de mainstream radio nodig heeft om door te breken. De dikke tranen die de afgestudeerd filosofe in haar liederen en stem legt, zijn namelijk niet alleen gemeend maar ook zeer catchy. Zo zou Vampire Smile niet misstaan in een 3fm of Studio Brussel speellijst tussen Mumford And Sons en Florence And The Machine en zou Been Better als vooruitgesnelde single al een half jaar niet meer van de radio af te slaan zijn. La Grange heeft alles om een grote ster te worden en tegelijkertijd de avontuurlijke muziekfan aan te spreken met spannende en net afwijkende nummers. Hoewel ‘Ashes’ zeker niet het meest uitdagende is dat momenteel te horen is, is het een plaat die je niet snel zal los laten met zijn grootse tergende en pijnlijk bombast. Stiekem zoek je al snel naar wegen om je een weg te werken door je boxen, zoekend naar de bron van de pijn, zoekend naar een weg om Kyla La Grange te komen troosten. Haar te omarmen en zachtjes toe te fluisteren: ‘Het leven wordt lichter, Kyla, met de jaren wordt het lichter en ligt er enkel nog as achter je. Echt waar, het wordt beter.’