Net nu we voor een tijd verlost zijn van die vervelende jingle bells, sleurt Pantha Du Prince ons opnieuw mee in de wereld van de tinkelende, rinkelende belletjes. Het eenmansproject van Hendrik Weber heeft hier altijd al een voorliefde voor gehad, maar wat hij op Elements Of Light presteert, had niemand zien aankomen. De Duitser sloeg de handen in elkaar met het Noorse gezelschap The Bell Laboratory, dat zich vlijtig mocht uitleven op vibrafoon, marimba, xylofoon, en, als kers op de taart, een vijftig klokken tellende beiaard. Weber smukte het resultaat smaakvol op met zijn vederlichte beats. Die werkwijze, waarbij een evenwicht gezocht wordt tussen akoestische improvisatie en een elektronische ruggensteun, doet hard denken aan die van die andere virtuoos van de Duitse elektronica, Moritz Von Oswald. Net als Von Oswalds laatste wapenfeiten, bevat ook dit album één lange compositie die opgedeeld is in vier kortere nummers waarop Pantha du Prince zich een meester van de opbouw toont. Tijdens het langste stuk Spectral Split is het verbluffend om te horen hoe steeds nieuwe elementen worden weggenomen en weer toegevoegd. Elements Of Light is ongetwijfeld de meest volwassen plaat van Pantha du Prince en zal evenzeer de liefhebbers van Brian Eno als van Ricardo Villalobos behagen. Wij kijken al uit naar wat dit project live zal geven, en of de prins er in zal slagen om zo een drie ton wegend klokkenspel op een podium te krijgen. Wie durft dàn nog beweren dat elektronische muziek saai en voorspelbaar is?