Of ze nu doorgaan voor punks, mods of rockers, de uit Sardinië afkomstige band The Rippers spelen gewoon hun favoriete muziek. En dat is onversneden rock-n-roll die geschoeid is op de leest van vroege Rolling Stones, The Pretty Things en jaren 1990-bands die hetzelfde genre genegen waren als The Makers en The Mono-Men. Bassiste Ripper II voegt hier en daar wat leuke vrouwelijke achtergrondzang toe, terwijl Ripper I behalve zingen meermaals zijn harmonica bovenhaalt. De elf liedjes gaan er in snel tempo door. The Rippers (I, II, III en IV) houden niet van te veel tierelantijntjes. Rock-n-roll moet vooruit gaan, moet rocken, moet ronken. En daar zijn ze met Better The Devil You Know alvast in geslaagd. Oerdegelijke garagerock kan zelfs uit Sardinië komen.
Subsonics hebben na vijf jaar stilte een nieuwe plaat uit. Black Lips vindt hen één van de beste bands uit Atlanta, en al zouden we het zelf zo cru niet willen stellen, het is wel zeer aangenaam om naar dit trio te luisteren. Er is de overtuigende en innemende stem van Clay Reed, die tussen een mannelijke en een vrouwelijke stem in zweeft. Zijn androgyne stem doet wat denken aan Richard Hell (The Voidoids) en soms Tom Verlaine (Television). Het primitieve geroffel van Buffi Agueros en het ondersteunende baswerk van Rob Delbueno, die we kennen als de ravissante frontman van Man? Or Astroman vervolledigen de band en zorgen mee voor het naïeve en soms frivole karakter van de liedjes met surrealistische teksten. De invloeden van Velvet Underground, Jonathan Richman en Phil Spectors meidengroepjes vallen niet te ontkennen. Subsonics kijkt dan misschien graag achterom, het kinderlijke enthousiasme dat de band uitstraalt, werkt aanstekelijk. De liedjes klinken bekend, maar zijn het niet, de melodielijnen zijn verslavend.