Het was alweer een tijdje geleden dat we nog hoorden van de Argentijnse multi-instrumentele geluidskunstenaar Alejandro Franov. Sinds zijn magistrale album ‘Khali’ op Staubgold is hij zich meer beginnen verdiepen in organische soundscapes en diepe drones zoals te horen is op ‘Champaqui’. Het concept van deze plaat is de heilige berg Champaqui, gelegen in de Cordoba regio in het noorden van Argentinië waarvan het speciale is dat er een meertje zit in een uitholling op de top en daarom van mythische aard voor de lokale Comechingón indianen. De opener ‘La Poblacion’ begint met kletterende cymbalen waarna een organische drone, tsjirpende vogelgeluiden en vertraagde stemmen op elkaar gelegd worden. ‘Colanchanga’ begint een stuk rustiger en dromerig met een dronetapijt aan fluiten, met momenten een beetje schel zodat de luisteraar niet in slaap sukkelt. Bij de lange opvolger ‘Sierra De La Ventana’ kan men gedurende zestien minuten wegdromen op een troebele organische drone die heerlijk nazindert. ‘Asconchinga’ is wispelturiger van aard met diverse soundscapes en op elkaar gelegde lagen van holle fluitmelodieën, waarna ‘Bialet Masse’ een compositie is van meer onrust door dwarse drones. Kort tussenstukje ‘La Herrudera’ klinkt zeer aandoenlijk door pluizige synthesizertonen en had beslist een eeuwigheid langer mogen duren dan anderhalve minuut. De compositie ‘Los Terrones’ is dan al de afsluiter en begint met dreigend zoemende drones tegen een achtergrond van vogels en wat lijkt op naderend onweer die zich uitstrekt naar een kabbelend einde. Het totaalgeluid doet denken aan een opstelsom van de vroegste jaren van Boards Of Canada zonder beats vermengd met de onaardse sferen van Dolphins Into The Future. Het is een plaat voor wie muziek wilt ondergaan als een pure beeldende, organische ervaring waarbij de perceptie van tijd, ruimte en realiteit er even niet toe doet.