In 2005 startte het Riff Disc-label met een meerjarenplan, een serie van vijf platen die het werk van Nick Riff in al zijn aspecten aan bod wilde laten komen. Met Escape Velocity neemt deze reeks een einde en het is meteen een soort samenvatting van wat voorafging. Riff koos voor deze reeks platen, omdat er heel wat mensen zijn die slechts één aspect van zijn werk weten te appreciëren. Riff maakt dan ook net zo goed heavy psychedelica, etherische en akoestische stukken, spacerock of experiment. Elk kreeg zo een plaat van zijn gading en voor de allroundliefhebber is er dus nu het sluitstuk. Opener Missing Time wordt voornamelijk gedragen door de saxofoon van Norman Tischler en de stem van Nick Riff zelf. De song is licht psychedelisch en kan net zo goed als een bijna doorsnee rocksong worden gezien. De overige zeven songs beklemtonen wat Riff eigenlijk al altijd heeft gedaan: diverse genres met elkaar vermengen en er een compleet eigen brouwsel mee creeeren. Er zit zeker een singer-songwriter annex folkie in de man verscholen, maar zijn psychedelische jamkant neemt net zo goed nu en dan het voortouw. Het titelnummer is daar een goed voorbeeld van. Het stuk heeft weliswaar een dromerige insteek, maar de freak out is nooit ver weg. Riff is net zo goed verwant met Moody Blues en Pink Floyd als met Crazy Horse, Flaming Lips en The Beatles ten tijde van Sgt. Peppers. Het titelnummer is trouwens het enige stuk dat echt gebruik maakt van spacy synthesizers. Riff kiest hier voornamelijk voor liedjes met kop en staart, met hier en daar een kleine zijsprong, maar veel minder dan hij meestal pleegt te doen. Escape Velocity leunt gewoon heel erg aan bij de jaren 1960, pure nostalgie die echter wel heel goed is gemaakt.