Deze nieuwe plaat van Robert Beatty onder zijn nom de plume Three Legged Race lijkt een volgend voorbeeld van een lid van Amerikas noise-elite dat zich buiten het gebied van oorverdovende herrie waagt. Voedde het recente werk van zijn Hair Police-collega Mike Connelly onder de noemer Failing Lights nog wel een gevoel van dreigend onheil, Beatty is op Persuasive Barrier vooral op zoek naar de vervreemding. Daar voor gebruikt hij veel oude analoge synths, oscillatoren, ritmeboxen en andere kastjes. Ritmische nummers met pulsende blieps, druppelende sequencers en verknipte vocoder-stemmen worden afgewisseld met experimenten die klinken zoals de kaft van een science fiction-romannetje uit de jaren 1960 er uit ziet. Geïsoleerde uitbarstingen van frequenties in de lege ruimte, als het gezang van buitenaardse dieren in de ijle zonnewind. De synth-solo in het titelnummer is als een eenzame serenade in de woestijnen van Venus. Ook zijn er een aantal mysterieuze, koud galmende soundscapes, waar ondergetekende echos van Bruce Gilbert en Cabaret Voltaire op hun meest experimenteel en nog wat van dat soort fijne dingen in hoorde. De paar nummers met een meer traditionele structuur entbreekbare melodieën maken de plaat ook in de breedte af, en maken dat Persuasive Barrier meer overeenkomsten met het werk van types als Dylan Ettinger en Rene Hell vertoont, dan met dat van die lawaaimakers die op hun ontdekkingstochten de techno vonden, zoals Pete Swanson, Carlos Giffoni en Dominic Fernow (overigens kon ook Beatty op zijn Wrong Element 12inch van vorig jaar de verleiding van de beat niet weerstaan hebben de heren soms allemaal iets gemist in de jaren 1990?). Een prima plaat; voor hen voor wie dit echter allemaal anathema is, en die wensen te worden gegeseld met striemende noise, geen zorg: de aanstaande Hair Police lp is traditioneel onplezierig.