Uit Seattle zijn ze, The Soft Hills. En het weer is er daar duidelijk nog niet op verbeterd. Het kwartet gaat voor zijn doen behoorlijk vrolijk te werk op de openingsnummers, maar al snel neemt de weemoed en de melancholie het opnieuw over. Dear Mr Moonlight en Payroll leunen nauw aan bij het intrieste en trage werk van bijvoorbeeld Codeine en Chris & Carla. Wonderschoon, dat zeker, maar niet goed voor ons gemoed, dat zo al nooit zonnig is. Het kwartet droomt weg in een wereld vol magie en literaire verwijzingen, dromen en visioenen. Ze creëren er een eigen muzikaal universum voor, dat folk en postrock met elkaar verenigt. Tegelijk kiest de band ook nu weer voor harmonieën die schatplichtig zijn aan de lichtere psychedelica van de jaren 1960, wat ook terug te vinden is in het gebruik van mellotron of vibrafoon. Horse & Carriage leunt aan bij Pink Floyd, The Gifts You Hide is een treurige rocksong, zo eentje waar schijn bedriegt. Het refreintje zou opgewekt kunnen zijn, ware het niet dat de tekst van Garrett Hobba roet in het eten gooit. Hij klinkt hier soms een beetje als Neil Young, en die invloed horen we hier en daar, al is die niet echt overheersend. Liefhebbers van Fleet Foxes of Grizzly Bear weten ongetwijfeld raad met deze donkere parel. Het is trouwens een goede keuze van The Soft Hills om meer indierockgetinte songs af te wisselen met opgetogen folky deuntjes. Zo verveelt geen van beiden en klinkt de plaat ondanks die afwisseling toch als een mooi en coherent geheel. Eentje voor de herfst, maar dat is het hier bijna altijd.