Het Amerikaanse Driff Records richt zich op transatlantic improvised music, dat wil zeggen op gelijkgestemde improviserende muzikanten van beide kanten van de Atlantische oceaan. De oprichters van het label zijn de Nederlandse saxofonist Jorrit Dijkstra en de Griekse pianist Pandelis Karayorgis, beide woonachtig in Boston. In 2012 verschenen de eerste twee platen van het label. Zowel Dijkstra als Karayorgis spelen mee op The Music Of Steve Lacy van The Whammies. De trans-Atlantische muzikanten van Nederlandse bodem worden hier vertegenwoordigd door Instant Composer Pool-leden Han Bennink en Mary Oliver. En daarmee is meteen de cirkel rond en de toon gezet. Steve Lacy speelde in de jaren 1970 en 1980 meerdere malen met de ICP. En net als voor bijna alle (50!) ICP-platen heeft Han Bennink ook voor The Whammies de cover ontworpen. Zoals de naam van The Music Of Steve Lacy al aangeeft, staat er voornamelijk muziek van Lacy op het album. Eén stuk, Locomotive, komt uit de hoed van Thelonious Monk, waarbij Lacy op meerdere platen de saxofoonpartijen voor zijn rekening nam. De keuze om een plaat met zijn muziek te vullen is meer dan terecht. Het nummer waar de band zijn naam aan heeft ontleend, begint met een collectieve en chaotische improvisatie. Dijkstra weet er boven uit te komen met een waanzinnige solo waarna de rest inbindt en hem de ruimte geeft. De gelijkenis met de ICP blijft muzikaal meer dan aanwezig. Naast Bennink en Oliver doet het spel van pianist Karayorgis sterk denken aan dat van Misha Mengelberg. Maar The Whammies klinken frisser. Ondanks dat de ICP na vijfenveertig jaar nog steeds stoomt als een geoliede machine is het orkest de laatste tijd toch een beetje vastgeroest. Aan de muzikanten ligt dat niet, maar wel aan de onveranderlijke bezetting. Het was dan ook een goede zet om Bennink en Oliver in te vliegen voor The Whammies, uit hun vaste stramien tonen ze wat ze in huis hebben. De andere plaat die vorig jaar bij Driff Records verscheen, is 1000 Words. In de eerste instantie doet de bezetting van een saxofoon en een trombone een beetje karig aan. Gelukkig maken Dijkstra en trombonist Jeb Bishop (die ook bij The Whammies meespeelt) dat meer dan goed met een dozijn wonderlijke stukjes. De combinatie van enkel een saxofoon en een trombone is niet heel gebruikelijk maar werkt goed. Soms spelen ze zeer minutieuze zachte passages vooral gericht op de klank. Andere momenten overheerst de swing en improviseren ze volstrekt verschillend maar goed op elkaar aansluitend. Dijkstra was al langer een muzikant om in de gaten te houden. Nu hij samen met Karayorgis Driff Records heeft opgezet, blijkt dat meer dan terecht. Beide platen zijn ijzersterk en doen verlangen naar meer.